Patrycja i Łukasz – młoda para z Jeleniej Góry – zostali rodzicami zdrowego chłopca, Antosia. Ich szczęście trwało jednak tylko dobę. Szpital, zamiast wsparcia, zaoferował… odbiór dziecka. Bo ona porusza się na wózku. Bo on choruje. Bo „nie poradzą sobie”.
Decyzję o przekazaniu dziecka do rodziny zastępczej podjęto błyskawicznie – bez głębszej analizy, bez realnej obserwacji, bez dania szansy. I przede wszystkim: bez zrozumienia.
Jeżeli dziś odbieramy dziecko rodzicom tylko dlatego, że mają orzeczenie o niepełnosprawności – to w jakim kierunku zmierza nasze społeczeństwo? Czy to nie zapowiedź jeszcze groźniejszego precedensu? A może jutro ktoś uzna, że „zbyt biedny”, „zbyt otyły” albo „samotny” rodzic nie nadaje się do wychowywania dziecka?
To nie tylko dramat tej jednej rodziny – to sygnał alarmowy dla nas wszystkich.
Zaczynamy brnąć w absurdalne schematy, w których to nie człowiek, nie uczucia i nie chęć bycia rodzicem się liczą – tylko rubryka w dokumentach i powierzchowne oceny.
Tu nie chodzi o ochronę dziecka – tu chodzi o łamanie fundamentalnych praw. I to dzieje się na naszych oczach.
Oczekujemy natychmiastowej reakcji instytucji zajmujących się prawami dziecka, ale i organizacji broniących praw człowieka. Bo to, co wydarzyło się w Jeleniej Górze, nie może być nową „normą”.
Niepełnosprawność nie odbiera prawa do miłości.
Nie odbiera prawa do bycia rodzicem.
Nie odbiera prawa do człowieczeństwa.
To nie tylko pytanie o jedną decyzję. To pytanie o to, kim jako społeczeństwo się stajemy.
Głośno mówimy: TAK – dla praw rodziny, NIE – dla dyskryminacji!
To się w pale nie mieści! Jak to mówi prezydent Warszawy!